تحولات ترکیه پس از کنگره دوازدهم حزب کارگران کردستان(پکک)
بهرام رحمانی
دوران کالکان، عضو کمیته اجرایی PKK: «این آغاز یک فرآیند مبارزه جدید بود.
پس چه چیزی در این‌جا تغییر کرد و به پایان رسید؟ روند مبارزه به پایان نرسید. قدرت مبارزاتی، ظرفیت مبارزاتی مردم کورد از بین نرفت، شجاعت و فداکاری جوانان و زنان کورد از بین نرفت. پکک استراتژی جنگ رهایی‌بخش ملی را که با عملیات و کارزار ۱۵ اوت ۱۹۸۴ در اَروح و شمزینان آغاز و اعلام کرده بود، به پایان رساند. این چیزی است که به پایان رسید. آنچه که به پایان نرسید، مبارزه است. آنچه به پایان رسید، مبارزه بر اساس استراتژی جنگ رهایی‌بخش ملی است. آنچه به پایان رسید، قدرت مقاومت مردم کرد، قدرت جنگیدن در صورت لزوم، و انجام هر نوع مبارزه برای آزادی نیست؛ بلکه استراتژی‌ها و تاکتیک‌های مبارزاتی است که زمان آن‌ها به سر آمده و دیگر منسوخ شده‌اند. از این نظر نیز تغییر و نوسازی وجود دارد. تطبیق خود با الزامات روند وجود دارد…»(علاقه‌مندان می‌توانند این گفت‌و‌گو را در ضمیمه همین مطلب مطالعه کنند)
ارزیابی‌های جمیل بایک، رییس مشترک شورای اجرایی ک‌ج‌ک
جمیل بایک، رییس مشترک شورای اجرایی ک.ج.ک، گفت: «وظایف بیشتر و سنگین‌تری نسبت به بنیانگذاران کنگره اول پیش روی ماست. باید وظایف و مسئولیت‌های خود را همانطور که رهبر آپو پیش روی ما قرار داده است، درک کرده و عملی کنیم.»
جمیل بایک، رئیس مشترک شورای اجرایی کنفدرالیسم جوامع کوردستان(ک.ج.ک)، در سخنرانی خود در کنگره 12 پکک، گفت: «رهبر آپو در حال حاضر با پارادایم و مانیفست جدید می‌خواهد مشکل آزادی و دموکراسی بشریت را حل کند.»
«ابتدا سلام و ارادت خود را به ر.ه.ب.ر آ.پ.و ابراز می‌دارم. یاد و خاطره تمام شهدای پ.ک.ک، شهدای آزادی و دموکراسی، به ویژه رفیق فواد و رضا را گرامی می‌دارم و احترام و تعظیم خود را تقدیم می‌کنم.
اگر امروز خط مشی ر.ه.ب.ر آ.پ.و در جهان پذیرفته شده است، نتیجه مانیفست اول است
مسئله اساسی ما در حال حاضر، بدون شک، درک کردن است. ر.ه.ب.ر آ.پ.و با کنگره، یک مانیفست پیش روی ما قرار داد. با وجود تمام کمبودها و اشتباهات، آن مانیفست را پیش بردیم و نتایج زیادی نیز به دست آوردیم. این یک واقعیت است و هیچ کس نمی‌تواند آن را انکار کند. تنها کسی آن را انکار می‌کند که وجدان خود را از دست داده باشد. هر صاحب وجدانی می‌داند که مبارزه به رهبری ر.ه.ب.ر آ.پ.و، نه تنها برای مردم کورد و زنان کورد، بلکه برای بشریت و زنان جهان چه نتایجی به بار آورده است. نتایج به دست آمده بسیار بزرگ است. در آن شرایط و با آن مانیفست، پ.ک.ک تاسیس شد و مبارزه آغاز شد و این درست بود. این امر هم برای مردم کورد و هم برای زنان کورد، هویت ایجاد کرد. اگر امروز مردم کورد، زنان کورد، ر.ه.ب.ر آ.پ.و و خط مشی ر.ه.ب.ر آ.پ.و در جهان پذیرفته شده است و همه از آن الگو می‌گیرند و آن را به عنوان امید می‌بینند، این نتایج آن مانیفست است. در گزارش کمیته مرکزی پ.ک.ک نیز این نوشته شده است.
بایک ادامه داد: این جنبش در زمان تاسیس به درستی تاسیس شد و مبارزه کرد. از این نظر خرسندم و می‌توانم این را بگویم. البته وقتی این را می‌گویم، از کمبودها و اشتباهات فرار نمی‌کنم و آن‌ها را پنهان نمی‌کنم و نمی‌خواهم این کار را بکنم. این(موضوعی) متفاوت است. اما ما یک تاریخ شرافتمندانه داریم. این تاریخ با تمام کمبودها و اشتباهاتش، برای مردم کورد و بشریت، یک معجزه و ارزش بزرگ آفرید. این یک واقعیت است.
تمام مبارزه رهبر آپو، در هر شرایطی، خلق کردن مردمی بود که از آزادی خود دفاع کرده و مبارزه کنند. رهبر آپو با وجود هزینه‌های بزرگ، درد و رنج‌های فراوان و به ویژه در برابر عدم درک بزرگ در درون پکک، این را محقق کرد. او می‌خواست مسئله کرد و واقعیت کرد را در برابر همه قرار دهد و مسئله را از طریق راه‌های دموکراتیک و سیاسی حل کند. برای این کار گام‌های زیادی برداشت. اما هم در داخل پکک و هم در خارج از آن، مداخلات زیادی صورت گرفت تا گام‌های برداشته شده به موفقیت نرسد. می‌توانم بگویم که رهبر آپو بیشتر از همه در برابر اشتباهات، کمبودها و جنایات در درون پکک ایستاد. او در برابر افراد خارج از پکک نیز ایستاد، اما مبارزه اصلی را در درون پکک توسعه داد. زیرا او به خوبی فهمیده بود که نظام سرمایه‌داری، جامعه کرد و فرد کرد را به چه وضعیتی کشانده‌اند.
با این جامعه و این انسان، مبارزه آزادی و دموکراسی در کردستان قابل پیش‌برد نبود و ممکن نبود. رهبر آپو در همان ابتدا این تشخیص را داده بود و بر این اساس، یک نظریه، ایدئولوژی و فلسفه توسعه داد. او رهبری، سازمان، گریلا، و جامعه را بر این اساس توسعه داد. او تنها از این طریق می‌توانست مبارزه آزادی و دموکراسی را در کوردستان توسعه دهد. به همین دلیل جامعه کرد و فرد کرد باید تغییر می‌کردند. اگر در ذهنیت جامعه و افراد تغییری رخ نمی‌داد، توسعه چنین مبارزه آزادی و دموکراسی ممکن نبود. این جنبش نمی‌توانست امید مردم کرد و بشریت باشد. به همین دلیل از همان ابتدا فداکاری و اراده را اساس قرار داد و مبارزه را بر این اساس توسعه داد. رهبر آپو از آنکارا گرفته تا امرالی، مبارزه را بر این اساس پیش می‌برد. او گفت: «حتی در امرالی نیز فقط تغییر در شرایطم را می‌خواهم، من توانایی نظری و عملی و قدرت کشاندن این مسئله به زمینه سیاسی و حقوقی را دارم.»
این جنبش، جنبش اراده و فداکاری است. همه چیز خود را در خدمت رهبر آپو قرار داده است و مشارکت بر این اساس است. زیرا ما به این شکل به جنبش پیوسته‌ایم. حال که بر این اساس مشارکت کرده‌ایم، پس باید از هر نظر با رهبر آپو همراه باشیم و تا آخر فدایی باشیم. شجاعت و فداکاری، همه اینها در ما وجود دارد. رهبر آپو نیز این را در زمان خود گفته بود. در حال حاضر چنین وظیفه‌ای پیش روی ماست. چگونه می‌توانیم رهبر آپو را به جهان معرفی کنیم؟ چگونه می‌توانیم درک رهبر آپو از سوسیالیسم را در جهان توسعه دهیم؟ زیرا سطحی که رهبر آپو توسعه داده است، نه تنها با مانیفست اول، بلکه با مانیفست دوم نیز جهانی شده است. باید این را به خوبی درک کنیم و مانند رهبر آپو درک کرده و به این شکل مشارکت کرده و عملی کنیم.
رهبر آپو همیشه مشکلات موجود در جنبش و جامعه را مشکلات خود می‌دانست و اساس را بر چگونگی حل این مشکلات قرار می‌داد. عشق و وابستگی موجود در جنبش و مردم به رهبر آپو به این صورت شکل گرفت. هر چه‌قدر هم دشمن بخواهد رهبر آپو را بدنام کند، دلیل عدم موفقیت او(دشمن) و گسترش عشق به رهبر آپو در جهان امروز همین است. من بر این تمرکز دارم که چگونه می‌توانیم روندی را که رهبر آپو پیش روی ما قرار داده است، به درستی پیش ببریم. اگر نمی‌خواهیم این جنبش بار دیگر دچار کمبودها و اشتباهات شود -بویژه من و تمام رفقایی که در این کنگره شرکت کرده‌اند، بنیانگذاران روند جدید هستیم- بنابراین باید وظایف و مسئولیت‌های خود را همانطور که رهبر آپو پیش روی ما قرار داده است، درک کرده و عملی کنیم. به همین دلیل عملکردهای پیش روی ما بسیار مهم و سنگین است. وظایف بیشتر و سنگین‌تری نسبت به بنیانگذاران کنگره اول پیش روی ماست.
باید خطرات را نیز ببینیم
خطراتی نیز وجود دارد، نه تنها وظایف، بلکه باید خطرات را نیز ببینیم. تنها با انجام وظایف و مسئولیت‌های خود می‌توانیم این خطرات را از بین ببریم. اگر اینگونه نشود، هدف دشمن نابود کردن هر آنچه پکک به نام کرد و کردستان انجام داده است. این جنبش را رهبر آپو به کوردها هدیه داد. اگر امروز در عرصه بین‌المللی به کردها احترام گذاشته می‌شود، این نتیجه مبارزه توسعه یافته توسط رهبر آپو و مداخله تاریخی اوست. او امروز مداخله‌ای تاریخی‌تر و عمیق‌تر بر اساس این مداخله تاریخی توسعه می‌دهد. او با پارادایم و مانیفست اولیه می‌خواست مسئله کرد را مطرح کند، کاری کند که همه آن را بفهمند و بر این اساس راه حل توسعه دهد. می‌توانم بگویم که با وجود تمام اشتباهات و کمبودها، این اتفاق افتاد. رهبر آپو در حال حاضر با پارادایم و مانیفست جدید می‌خواهد مشکل آزادی و دموکراسی بشریت را حل کند. به همین دلیل وظایف و مسئولیت‌های ما بیشتر شده است و ما نیز باید به آن پاسخ دهیم. فراخوان رهبر آپو نیز بر این اساس است. بر این اساس برای همه آرزوی موفقیت دارم.»
مهم‌ترین نکات پیام عبدالله اوجالان و بیانیه کنگره دوازدهم پکک
با این همه این وقایع و تحولات، اوجالان مصمم‌تر از گذشته به مواضع خود با اعتماد به نفس بیش‌تری ادامه داد و اگر بخواهیم به مهم‌ترین نکات پیام عبدالله اوجالان اشاره کنیم، باید بر این موضوعات تاکید کنیم:
۱- اوجالان، نوشته است: «پایان جنگ سرد و پیشرفت‌های حاصله در زمینه آزادی اندیشه، منجر به بی‌معنا شدن شکل مبارزه پ.ک.ک و تکرار بیهوده اقدامات پ.ک.ک منجر شد. بنابراین، عمر طبیعی خود را طی کامل کرده و انحلال آن ضروری است.»
۲- اوجالان به‌عنوان رهبر و موسس پ.ک.ک، درخواست انحلال حزب کارگران کردستان را اعلام کرد اما وی خواهان برگزاری کنگره و تصمیم رسمی آن واگذار کرد.
۳- یکی دیگر از نکات مهم در فراخوان اوجالان تاکید بر این بود که «دولت-ملت‌های جدا، فدراسیون، خودمختاری اداری و راه‌حل‌های فرهنگی نمی‌تواند پاسخی به نیازهای جامعه شناسی تاریخی ترکیه باشد.»
۴- مخاطب اوجالان، عمدتا سه جاست: کوهستان قندیل و پ.ک.ک در شمال عراق، حزب برابری و دموکراسی(دم‌پارتی» در ترکیه و فرماندهان پ.ک.ک در چند کشور اروپایی.
5- وی ضمن تاکید بر حمایت خود از مبارزه مدنی به جای نزاع مسلحانه افزود: کردها باید کنفرانس سیاسی برگزار کنند. کردها و ترک‌ها هزاران سال است که با هم زندگی کرده اند و سرنوشت یک‌سانی دارند.
6- آپو خاطرنشان کرد: من خواستار زمین گذاشتن سلاح هستم و مسئولیت تاریخی این فراخوان را بر عهده می‌گیرم. راه مبارزه ما، دموکراسی و ایجاد جامعه دموکراتیک است. راهی جز دموکراسی و گفت‌و‌گو وجود ندارد و جمهوری جز از طریق دموکراسی برادرانه-خواهرانه زنده نخواهد ماند.
7- قندیل به دعوت آقای اوجالان، کنگره 12 پ.ک.ک را تشکیل داد و تصمیم به پایان مبارزه چریکی و انحلال آن گرفت.
بیانیه پایانی دوازدهین کنگره پکک
دوازدهمین کنگره فوق‌العاده حزب کارگران کردستان(پکک)، بین روزهای 5 تا 7 مه 2025 در مناطق حفاظتی مدیا برگزار شد. بیانیه پایانی کنگره و تصمیمات اتخاذ شده در ۱۲ مه با افکار عمومی به اشتراک گذاشته شد.
در بیانیه پایانی دوازدهمین کنگره پکک منتشر شد از جمله آمده است: «کنگره با اتخاذ تصمیماتی مبنی بر انحلال ساختار سازمانی پکک و پایان دادن به مبارزه مسلحانه، فعالیت‌های انجام شده تحت نام پکک را پایان داد.»
در ادامه این بیانیه آمده است: «فرایندی که با بیانیه ۲۷ فوریه رهبر عبدالله اوجالان آغاز شد، در پرتو تلاش‌های چندجانبه و دیدگاه‌های متنوع ارائه شده، با برگزاری موفقیت‌آمیز دوازدهمین کنگره حزب ما در روزهای ۵ تا ۷ مه به پایان رسید.
کنگره ما با وجود شرایط دشوار ادامه درگیری‌ها، تداوم حملات هوایی و زمینی، محاصره مناطق ما و ادامه تحریم‌های حزب دموکرات کردستان(پ‌دک)، به‌شکلی امن برگزار شد. به دلایل امنیتی، کنگره به‌طور هم‌زمان در دو منطقه مختلف برگزار شد.
دوازدهمین کنگره پکک با شرکت مجموعا ۲۳۲ نماینده، با بحث در مورد موضوعات رهبری، جان‌باختگان، جان‌بازان، موجودیت سازمانی پکک و روش مبارزه مسلحانه و ساخت جامعه دموکراتیک، تصمیمات تاریخی اتخاذ کرد که بیانگر ورود جنبش آزادی ما به دوره‌ای جدید است.
دوازدهمین کنگره فوق‌العاده پکک ارزیابی کرد که مبارزه پکک سیاست انکار و نابودی علیه مردم ما را درهم شکسته، مسئله کُرد را به نقطه حل از طریق سیاست دموکراتیک رسانده و از این نظر، وظیفه تاریخی پکک به پایان رسیده است.
بر این اساس، دوازدهمین کنگره پکک تصمیماتی مبنی بر انحلال ساختار سازمانی پکک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه اتخاذ کرد تا فعالیت‌های انجام شده تحت نام پکک، تحت مدیریت و اجرای رهبر آپو، به پایان برسد.
حزب ما، پکک، به‌عنوان جنبش آزادی مردم ما در برابر سیاست انکار و نابودی کوردها که ریشه در پیمان لوزان و قانون اساسی ۱۹۲۴ داشت، پا به عرصه تاریخ گذاشت.
در بدو پیدایش خود، تحت تاثیر سوسیالیسم رئال قرار گرفت و با پذیرش اصل حق تعیین سرنوشت ملت‌ها، مبارزه‌ای مشروع و برحق را بر اساس استراتژی مبارزه مسلحانه به پیش برد. پکک در شرایطی شکل گرفت که انکار شدید کوردها، سیاست نابودی مبتنی بر آن، و سیاست‌های نسل‌کشی و آسیمیلاسیون حاکم بود. مبارزه آزادی‌بخش که از سال ۱۹۷۸ آغاز کرد، مبتنی بر شناساندن موجودیت کوردها و به رسمیت شناختن مسئله کورد به‌عنوان واقعیت اساسی ترکیه بود. بر این اساس، در نتیجه مبارزه موفقی که به پیش برد، انقلاب رستاخیز را به نام مردم ما به انجام رساند و به نماد امید آزادی و جستجوی زندگی شرافتمندانه برای مردم منطقه تبدیل شد.
در شرایط دهه ۱۹۹۰ که انقلاب رستاخیز ما منجر به تحولات بزرگی برای مردم ما شد، تلاش رئیس‌جمهور وقت ترکیه، تورگوت اوزال، برای حل مسئله کُرد از طریق سیاسی شکل گرفت. رهبر آپو با آتش‌بس ۱۷ مارس ۱۹۹۳ به این تلاش پاسخ داد و روند جدیدی را آغاز کرد. اما تاثیرات سنگین سوسیالیسم رئال، رویکردهای اخلال‌گرانه تحمیل شده بر خط مشی جنگی ما، و حذف تورگوت اوزال و تیمش توسط دولت پنهان، با اصرار بر سیاست انکار و نابودی کوردها و تشدید جنگ، این روند جدید را تخریب کرد.
هزاران روستا تخلیه و سوزانده شدند. میلیون‌ها کُرد از خانه و کاشانه خود آواره شدند، ده‌ها هزار نفر شکنجه و به زندان افکنده شدند و هزاران نفر به شکل جنایت‌هایی که فاعل‌شان مجهول است به قتل رسیدند.
در مقابل، جنبش آزادی هم از نظر کمی و هم کیفی رشد کرد و جنگ گریلایی به کردستان و ترکیه گسترش یافت. با تاثیر جنگی که گریلاها به پیش بردند، مردم کورد به قیام برخاستند. بدین ترتیب، جنگ به گزینه اصلی برای هر دو طرف تبدیل شد. چرخه تشدید متقابل جنگ شکسته نشد. بدین ترتیب، تلاش‌های رهبر آپو برای حل مسئله کرد از طریق دموکراتیک و صلح‌آمیز بی‌نتیجه ماند.
این روند با توطئه بین‌المللی ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ وارد مرحله‌ای متفاوت شد. در این روند، جنگ کرد و ترک که هدف مهمی از این توطئه بود، به یمن فداکاری‌ها و تلاش‌های بزرگ رهبر آپو خنثی شد. با وجود نگه‌داری وی در سیستم شکنجه و نسل‌کشی امرالی، بر اصرار خود برای حل مسئله کرد از طریق دموکراتیک و صلح‌آمیز پایدار ماند. رهبر آپو که ۲۷ سال است تحت انزوای تحمیلی مطلق قرار دارد، با مبارزه با سیستم نسل‌کشی امرالی، توطئه بین‌المللی را خنثی کرد. در مبارزه با توطئه بین‌المللی، با تحلیل سیستم اقتدارگرایانه-دولت‌گرایانه مردسالار، پارادایم جامعه دموکراتیک، اکولوژیک و آزادی‌بخش زنان را توسعه داد. بدین ترتیب، سیستم آزادی‌بخش جایگزین را برای مردم ما، زنان و بشریت تحت ستم عینیت بخشید.
رهبر آپو با ارجاع به پیش از پیمان لوزان و قانون اساسی ۱۹۲۴ که روابط کرد و ترک در آن مسئله‌دار شده است، دیدگاه میهن مشترک و جمهوری دموکراتیک ترکیه را که مردم کورد و ترک عناصر بنیان‌گذار آن هستند، و مفهوم ملت دموکراتیک را به عنوان چارچوب حل مسئله کُرد پذیرفت.
قیام‌های کُرد در طول تاریخ جمهوری، دیالکتیک ۱۰۰۰ ساله روابط تاریخی کُرد و ترک و ۵۲ سال مبارزه رهبری نشان داده است که حل مسئله کورد تنها بر اساس میهن مشترک و شهروندی برابر سودمند خواهد بود. تحولات کنونی خاورمیانه در چارچوب جنگ جهانی سوم نیز تنظیم و برقراری مجدد روابط کورد و ترک را اجتناب‌ناپذیر می‌سازد.
مردم ما انحلال پکک و پایان مبارزه مسلحانه را بهتر از هر کس دیگری درک کرده و به وظایف دوره عمل خواهند کرد.
مردم شریف ما که ۵۲ سال است با پرداخت بهای سنگین در راهپیمایی رهبری و پکک شرکت کرده و در برابر سیاست انکار و نابودی، و سیاست‌های نسل‌کشی و آسیمیلاسیون مقاومت کرده‌اند، روند صلح و جامعه دموکراتیک را با آگاهی و سازماندهی بیشتر از آنِ خود خواهند کرد.
ما اطمینان کامل داریم که مردم ما تصمیم انحلال پکک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه را بهتر از هر کس دیگری درک کرده و بر اساس ساخت جامعه دموکراتیک، به وظایف دوره مبارزه دموکراتیک عمل خواهند کرد. ایجاد سازمان‌های خودمدیر در تمام عرصه‌های زندگی به پیشاهنگی زنان و جوانان، سازماندهی بر اساس خودکفایی با زبان، هویت و فرهنگ خود، توانمندسازی برای دفاع از خود در برابر حملات و ساخت جامعه دموکراتیک کمونال با روحیه بسیج عمومی برای مردم ما حیاتی است. بر این اساس، ما باور داریم که احزاب سیاسی کرد، سازمان‌های دموکراتیک و اندیشمندان به مسئولیت‌های خود در جهت توسعه دموکراسی کورد و تحقق ملت دموکراتیک کورد عمل خواهند کرد.
میراث تاریخ آزادی ما که با مبارزه و مقاومت سپری شده است، با تصمیمات دوازدهمین کنگره پکک با روش سیاست دموکراتیک قوی‌تر توسعه خواهد یافت و آینده مردم ما بر اساس آزادی و برابری شکل خواهد گرفت. مردم فقیر و کارگر ما، تمام گروه‌های باورداشتی، زنان و جوانان، کارگران، دهقانان و تمام اقشار خارج از قدرت، با دفاع از حقوق خود در روند صلح و جامعه دموکراتیک، زندگی مشترک را در فضایی عادلانه و دموکراتیک توسعه خواهند داد.
تصمیم کنگره ما مبنی بر انحلال پکک و پایان دادن به روش مبارزه مسلحانه، زمینه قوی برای صلح پایدار و راه‌حل دموکراتیک فراهم می‌کند. اجرای این تصمیمات مستلزم رهبری و هدایت روند توسط رهبر آپو، به رسمیت شناختن حق سیاست دموکراتیک و تضمین حقوقی جامع و مستحکم است. در این مرحله، ایفای نقش مجلس ملی کبیر ترکیه با مسئولیت تاریخی اهمیت دارد. به همین ترتیب، ما از تمام احزاب سیاسی حاضر در مجلس، به ویژه حزب حاکم و حزب اصلی اپوزیسیون، سازمان‌های جامعه مدنی، گروه‌های دینی و باورداشتی، نهادهای مطبوعاتی دموکراتیک، اندیشمندان، روشنفکران، آکادمیسین‌ها، هنرمندان، اتحادیه‌های کارگری، سازمان‌های زنان و جوانان، و جنبش‌های محیط زیستی دعوت می‌کنیم تا با پذیرش مسئولیت، در روند صلح و جامعه دموکراتیک مشارکت کنند.
با صیانت نیروهای چپ و سوسیالیست، ساختارهای انقلابی، سازمان‌ها و شخصیت‌های ترکیه از روند صلح و جامعه دموکراتیک، مبارزه مردم، زنان و ستمدیدگان به سطح جدیدی ارتقا خواهد یافت. این به معنای تحقق اهداف انقلابیون بزرگی خواهد بود که آخرین سخنان‌شان «زنده باد خواهری-برادری خلق‌های ترک و کرد و ترکیه مستقل» کامل بود.
سوسیالیسم جامعه دموکراتیک، که مرحله جدیدی را در روند صلح و جامعه دموکراتیک و مبارزه برای سوسیالیسم نمایندگی می‌کند، با توسعه جنبش جهانی دموکراسی، منجر به ایجاد جهانی عادلانه و برابر خواهد شد. بر این اساس، ما از افکار عمومی دموکراتیک، به‌ویژه دوستان‌مان که پیشگام کارزار جهانی آزادی هستند، دعوت می‌کنیم تا همبستگی بین‌المللی را در چارچوب تئوری مدرنیته دموکراتیک گسترش دهند.
ما از قدرت‌های بین‌المللی می‌خواهیم با درک مسئولیت خود در قبال سیاست‌های نسل‌کشی صد ساله علیه مردم ما، مانع حل دموکراتیک نشوند و کمک‌های سازنده خود را به این روند ارائه دهند.
دوازدهمین کنگره پکک که با فراخوان رهبری ما تشکیل شد، جان‌باختن رفقا فواد-علی حیدر کایتان، از کادرهای پیشاهنگ حزب ما که در ۳ جولای ۲۰۱۸ به شهادت رسید، و رضا آلتون، که در ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۹ به شهادت رسید، را اعلام کرد. بر این اساس، کنگره رفیق فواد-علی حیدر کایتان، از کادرهای بنیان‌گذار پکک را به‌عنوان نماد «پایبندی به رهبری، حقیقت و زندگی مقدس»؛ و رفیق رضا آلتون، از اولین همراهان رهبر آپو را به‌عنوان نماد «رفاقت آزادی» پذیرفت.
ما کنگره تاریخی دوازدهم حزب خود را به این دو رفیق جان‌باخته بزرگ که از آغاز جنبش آزادی ما حضور داشته و با مبارزه بی‌وقفه خود تا به امروز ما را رهبری کرده‌اند، تقدیم می‌کنیم و به یاد آن‌ها و تمام جان‌باختگان مبارزه خود، قول پیروزی را تکرار می‌کنیم و بر ادعای خود برای تحقق آرزوهای رفیق شهید صلح و دموکراسی، سری ثریا اوندر، تاکید می‌کنیم.
سوسیالیسم دولت-ملتی به شکست؛ سوسیالیسم جامعه دموکراتیک به پیروزی می‌انجامد!
اصرار بر انسانیت، اصرار بر سوسیالیسم است! زنده باد رهبر آپو»
به این ترتیب، روند مبارزه ۵۲ ساله برای پکک به‌ویژه مبارزه چریکی مسلحانه به پایان رسیده و روند جدیدی از مبارزه سیاسی و اجتماعی آغاز شده است.
روندی که با «فراخوان صلح و جامعه دموکراتیک» عبدالله اوجالان رهبر پکک آغاز شد، خود یک روند تاریخی هم برای مردم کرد در کشورهای سوریه، عراق، ترکیه و ایران و هم برای مردم تحت ستم منطقه است. بنابراین دوازدهمین کنگره پکک، یک انتخاب آگاهانه برای کل این حزب بی‌‌تردید هر رویداد تاریخی آغاز و پایانی دارد. در تاریخ بشر احزاب و سازمان‌های سیاسی و انقلاب‌ها تحوئلات مختلف تاریخی را از سر گذرانده‌اند و در راستای پیشروی خود، سعی کرده‌اند خود را با شرایط روز وفق دهند. به‌نظرم عبدالله اوجالان، با وجود این که بیش از 26 سال است در زندان فوق امنیتی امرالی در حومه استانبول زندانی است اما وی در این مدت، همواره در راستای رهایی مردم کرد، تزهای و تئوری‌های مختلفی ارائه داده است. البته شاید اگر از جنبه نظری به تولیدات سیاسی-فرهنگی آقای اوجالان، انتقاداتی وارد کرد. مهم‌تر از همه در این انتقادات باید توجه کنیم که وی در زندان است و طبیعتا به بسیاری از منابعی که برای تحقیقات خود نیاز داشته دسترسی نداشته است. شاید هم از جنبه تئوری با آن مخالفت کرد. اما نقش و تاثیر رهبری عبدالله اوجالان به ویژه در میان جامعه کرد و حتی غیرکرد منطقه نباید دست‌کم گرفت. بر مبنای ارزش‌های آزادی که وی خلق کرده است، با رویکردی دور از سلطه و حاکمیت، اندیشه آزادی، برابری، عدالت اجتماعی و زندگی آزاد را عمیق‌تر کرده و راه آزادی وبرابری به ویژه برای زنان و رهایی از ستم ملی را به‌خوبی نشان داده است. رهبری و حزبی که ۵۲ ساله بی‌وقفه با بزرگ‌ترین ارتش پیمان نپامی ناتو در منطقه درگیری جنگ و گریز بوده اکنون روند جدیدی از مبارزه را آغاز کرده تا عمق اندیشه آزادی «آپو» را محقق کنند.
پس پایان دادن به مبارزه با نام پکک و آغاز روند جدید مبارزه، اگرچه ممکن است سوء‌تعبیرهای مختلفی ایجاد کند، اما به دلیل آغاز جدید، ابتکار تاریخی عبدالله اوجالان، ابتکاری که با 27 فوریه 2025 آغاز شد، ابتکاری که با درک جدیدی از راه‌حل ستم ملی و سوسیالیسم، نه تنها در مقابل مردم کرد، بلکه در مقابل همه انسان‌های آزادی‌خواه و برابری‌طلب و چپ منطقه می‌دهد، طبیعتا مسئولیت، روحیه و اراده جدیدی را نیز ایجاد می‌کند. بنابراین، مبارزه ۵۲ ساله به نقطه پایاین خود رسیده و روند جدید مبارزه در پیش است. پاسخ دادن به نیازهای روز مبارزه و ساختن جامعه‌ای دموکراتیک، جهت‌گیری اساسی کنگره 12 پکک است.
اکنون توپ در میدان دولت ترکیه است و بیشتر از دو راه در مقابل حاکمان کنونی جامعه ترکیه قرار دارد: 1- کنار گداشتن گفتمان نظامی‌گری و سرکوب و سانسور مردم کرد و ادامه همان راه دیکتاتوری و نظامی‌گری سابق که جمهوری ترکیه در یک قرن گذشته طی کرده است. 2- پذیرش پیشنهاد گفتمان دموکراتیک عبدالله اوجالان و آغاز روندهای جدید دموکراتیک.
هرچند در این مدت، دولت هم تکانی خورده است و حتی دولت باغچلی رهبر حزب حرکت ملی، که یک حزب پان‌ترکیست و نژاد پرست است و همیشه پدرخوانده دولت‌های ترکیه بوده و هم زمینه‌ساز کودتاها در ترکیه و سرکوب مردم کرد و به‌طور نیروهای دموکرایتک و سوسیالیست بود اکنون مذاکرات این دروه با اوجالان با پیشنهاد وی آغاز شده است. این تغییر باغچلی را نه به‌مثابه تغییر فکری او، بلکه دلیل آن را در بحران‌های اقتصادی و سیاسی و دیپلماتیک ترکیه و منطقه و جهان تحلیل کرد.
بقیه دارد