سکینه روشنگر

هشتم مارچ روز مبارزه و همبستگی جهانی زنان گرامی باد

هشتم مارچ، روز مبارزه وهمبستگی جهانی زنان  را گرامی داشته  و به همه زنان زحمتکش دنیا، و بخصوص زنان بیدفاع افغان  درداخل و خارج افغانستان، تبریک عرض میدارم.

می گویند هشتم مارچ روز اعتراض زنان در برابر نابسامانی های اجتماعی و علیه سیاست پردازان زن ستیز است.

اما درشرایط سخت حاکمیت مستبد استعمار و ارتجاع  طالبانی که ظلم و ستم  بیشتر از هر زمانی بر زنان تحمیل می شود، صرف یاد دهانی نمادین از روز زن کافی نیست. هردسته یا گروه مبارزی که به این نکته توجه نکند و وسیله و ابزار مبارزاتی مختص به مبارزات زنان ایجاد نکند، و آن را به کار نگیرد، کارش بیشتر از نیمه، ناقص است، وهرجنبشی هم که بدون شرکت فعال زنان ایجاد و رهبری شود به پیروزی نمی رسد. چون انقلابیون بزرگ ازتجربه وعلم دریافته وگفته اند که: “بدون شرکت فعال زنان هیچ جنبش انقلابی به پیروزی نمی رسد”. وقتی مبارزانی به جدی ترین مصایب خونین و وحشیانه ترین برخوردهای غیرانسانی و خشونت های زن ستیزانه (لت وکوب، تجاوز، شلاق زدن، سنگسارکردن، بینی و گوش بریدن، سربریدن زنها و…) توجه سازمان یافته نکنند ودر نجات زنان ازاین مصیبت ها طرحی، برنامه ای و نهادی نداشته باشند، حرکت و مبارزۀ شان کاملاً ناقص و به استناد نقل قول بالا از پیش ناکام است، چون نیمی از مظلوم ترین انسانهای جامعه را نادیده گرفته اند. ایجاد کمیته ها و نهادهائی مبارز برای بسیج زنان و موثرساختن مبارزات شان از اهم وظایف کلیه نیروهای مبارز و مردم آزادیخواه است تا بالاثر دست معامله گران نام زن،  کوتاه و  راه بسیج زنان برای مبارزۀ نجات بخش شان فراهم شود. زنانی هم که می خواهند برای نجات هم نوع شان از این همه غم واندوه کاری بکنند، باید دست دردست هم داده و متشکل و نهادینه به کار ومبارزۀ مشترک، دور از هرگونه وابستگی به سیاست بازان مزدور و اربابان خارجی شان، بپردازند.

برای مبارزه و بیرون شدن ازین همه مصیبت در وطن راه درازی در پیش داریم زیرا هنوز جهل و نادانی روز تا روز عمیق تر ریشه میدواند .

بلی ! متاسفانه در افغانستان دینمداران و متعصبین وحشی طالب و یا هم قدرتمداران غارتگر و مزدور جهادیست و تاجران تریاک و مردان قمار هشیش و افیون و دیوانگان قدرت سایۀ ستم و وحشت را  آنقدر گسترده اند که در پیش چشم مردان و جوانان وطن،  زنان شلاق زده می شوند سنگسار میگردند، کشته میشوند و یا مثل فرخنده پیش روی صدها بیننده به وحشیانه ترین و غیر انسانی ترین وجه به قتل میرسند و دیگران، یعنی هموطنان و مردمان این سرزمین به تماشا می نشینند و یا فیلم میگریند و یا هم همدست وحشت و جنایت می شوند و تکه سنگی به جانبش می پرانند و هزاران واقعۀ تاسف بار دیگر.

مردان افغان که بعضاً خود به چشم سر، بیداد و تعصب و ستم طالبانی و دیگر مرتجعین  علیه زنان مظلوم کشور(حتی مادران وخواهرانشان) را در گذشته و حال دیده و حس کرده اند ولی آنچنان عکس العمل قابل دیدی از ترس طالب و یا جنگ سالاران و یا استعمارگران، متاسفانه نشان نداده اند. باید با مقداری سرافکندگی بخود آیند و بیش ازاین  قوانین زن ستیزانه و وحشت را در بین خانواده ها طوری مروج نسازند که زن و دختر و خواهر یک مرد حق زندگی انسانی را نداشته باشد. و…

  خواهران و برادران ارجمند و با احساس لطفاً بیدار شوید!

اگرعزم مبارزه علیه استعمار و استبداد را دارید با گام های استوار با آگاهی و شناخت دشمن و مبارزه برای محو کامل اثراتش گام بردارید. ما متعلق به کشور و ملتی هستیم که بیش از چهار دهه و اندی بدینسو درسونامی ایجادشده ازجانب استعمار و ارتجاع، ویران وغرق شدیم، سونامیی که حتی راه نور و روشنائی را برروی ما بسته است، سونامی تباه کنی که با ویران سازی همه ارکان ونهاد های هستی ما، اینک حتی حق آموزش و تحصیل و کار را از زنان و دختران جوان افغان گرفته است، هم اکنون بر دست وپای این ملت، و به ویژه زنان، زنجیرفقر و رنج، بدبختی وستم طالب واربابان تجاوزگرش زولانه گشته است.

درسرزمین ما مردمانی زندگی می کنند، که متاسفانه اکثراً بدون آگاهی ازسیاست های پشت پردۀ استعمار و ارتجاع حاکم همه خوب و بد دنیا را از عینک سیاه دین و مذهبیون یاهم نکتائی داران وابسته به استعمار و ارتجاع خاین می بینند. این ها درپایتخت هرکشوری که تجمع کنند ارادۀ شان ضمیمۀ ارادۀ اربابان است و جز سود و قدرت، منطق دیگری در تصمیم گیری های شان وجود ندارد.

پس  با آگاه ساختن زنان ستمکش کشور، به آنها یاری رسانید  و برای کمک به زنان بیدفاع افغانستان متحد شویم! 

ما همه باهم صدای خفه شده ای زنان مظلوم کشور را، چه از داخل زندان طالب و یا از شکنجه گاه و یا از بند زنجیر هزاران مصیبت  ناتمامش، فریاد می شویم. 

یقیناً مبارزۀ مشترک مرد و زن، به هر وسیلۀ سالم و با قدم و قلم همزمان، موثریت بهتری ارائه خواهد داد.