سکینه روشنگر

گذرگاه پرمخاطره

دلـــــــــــم گرفته دیارم به یاد دیدارت     به یاد خاطره های شیرین و پر بارت

شـــنــــیده ام ز گذرگاه پرمخاطره ات     زســـایه ســـایۀ تاریک آن شبستانت

ز راهــــیان سیاهی و جهل و تاریکی    به کهـــکشان برسد ناله های طفلانت

شنیده ام ز تقلای جغد و شب پره ها       ز کوچه کوچۀ هر شهر وده ویرانت

شدیم زار وپریشان وهرطرف پاشان       ز گرم بستر پر بــــار، زان دبستانت

ببست جادۀ پویندگی بـــه روی مــــا       که تا فلج بشود هست و بود دورانت

مگر که رهسپران  چـــــراغدار  دیار       در آستان گهر بار عــــشق سوزانت

دوان دوان  روانند، ســوی  فردا ها

که تا شفق بــــــدمانند بر شبستانت