یادت گرامی

وز لابلای دفتر زرین خاطراتم

یاد گرامی ات،

بیرون جهید چو نور شفق در صبح

در آسمان نیلی احساسم

***

باری دیگر دلم گرفت

و گریستم.

از ظلم جانیان ستمگستر زمان

آنانکه قلب پاک تو را وحشیانه دریدند

نفرین ما و مادر در بند این دیار

از سوز دل، صد بار

و بار بار

بادا نثار شان!

***

هر گز نمیرود ز یادم

آن واپسین دقایق ماندن

گفتی به کودک نوزادم:

این آخرین وداع است

شاید، تا دیر زمانه ها

آنگاه که تو جوان شوی

کی می داند؟

باری به دیدن تان آیم.

***

لبخند ناز کودکانۀ نوزادم

با قلب پاک عاطفه بارانت

در چهره های گرم شما نقش بسته بود.

و من

نوزاد در بغل

با چشم تر نگاه تو را خواندم:

هرگز غمین مباش

چشم امید ما،

به این نو نهال توست

داری تو بعد ازین رسالت دیگر.

****

با چشم اشکبار

دوختم نگاه خویش

با واپسین گذار قدمهایت

اما تو!

بر نگشتی و رفتی

با خون خود دُرشت نوشتی

یا مرگ یا آزادی!