استاد عبدالهادی رهنما

           حسرت نبود

گل مراد در آغوش انتظارم سوخت

که برگ و بار خوشی ها به نو بهارم سوخت

ز خیره چشمی دنیای رنگ بازی ها

بنای دوستی دردا ! به روزگارم سوخت

چو درس مدرسه از بر نموده ام یادش

امید خسته و افسرده در کنارم سوخت

نوا به نای نی و نغمه زار و سرگردان

چو تیره بختی به شب های تار تارم سوخت

«زمانه کج روشان را *» عزیز میدارد

شکوه پاکی در اندیشه یی فگارم سوخت

دوبیتی و غزل از بزم لب کناره گرفت

که عاشقانه ترین شعر ماند گارم سوخت

دل ترَک شده از حسرت نبود رخش

چو مرغ بسملی در جان بیقرارم سوخت

__ __ __ __ __
* از حضرت بیدل به وام گرفته ام